Hieraŭ vespere kolego haltis ĉe la sindikata lokalo. Lia mieno perfidis, ke la tago estis malfavora al li.

Subite rideto lumigis lian vizaĝon: «-La kolegoj de XXXXXX* venkis en la sindikataj elektoj».

*Ni ne mencias la nomon de la firmao ĉar eĉ la laboristoj eksplicite ignoris ĝin en sia kampanjo, kiel rezulto de lia malinda sinteno al ili. Ne menciu la nomon de la porko, kvankam ni ĉiuj scias, kiu li estas.

La venko en la balotprocezo estis anekdota. Tiuj lipoj montris fieron pri la kolegoj kun kiuj li laboris unu apud la alia de kiam antaŭ kelkaj jaroj senkompata dunganto forlasis ilin "pro nepagivo". La Urbodomo de Mollet del Vallès, por kiu laboris la malsukcesa subkontraktisto, li ne multe pli bone faris kaj malplivalorigis ilin ĝis nehomaj ekstremoj. Estis necese, el nenio, batali por surrogateco.

La nova oferta firmao, la nuna nemenciebla, traktas ilin kun aroganteco kaj malestimo: ĉikanado de okupoj de kontrolaj individuoj, ripetiĝantaj minacoj de sankcioj kaj suspendo de salajro, despotaj maldungoj de kolegoj.

Unu el la kolegoj ĉikanitaj kaj minacataj per sankcioj finiĝis morta en tio, kion burĝaj leĝoj eŭfeme nomas "labora akcidento". Niaj kompanioj estis krime raportitaj pro aŭdaco diri, ke certaj "laborakcidentoj" estas prefere murdoj.

La imperio de la leĝo de la plej forta, minacoj, persekutoj, maldungoj, mortinto, krimaj plendoj, gravaj malsanoj… ie ajn ili estus trudintaj la silento kaj amasa kapitulaco.

SED NI ESTAS NI IU ĈI TIE.

Ĉi tiuj kolegoj ne sciis multon pri ĝi antaŭ iom da tempo, de Rajtoj, ili havis la perditan aspekton de la ŝafido atendanta por esti buĉata.

Iuj kaj iuj donis tre malavare multe de sia tempo, saĝo kaj energio por instrui al ili, ke digno estas en ili kaj ke ili devis uzi ĝin por esti aŭtonomaj en la lukto por preni la serpenton je la kolo..

Ekde hodiaŭ, ĉi tiuj kolegoj ekzistas delonge, transirante ilin tra la unio, ili ne plu havas deforman rigardon, sed penetranta, la okuloj de la digno de la laboristoj kiuj, malgraŭ la kondiĉo esti humila, ili scias teni la rigardon de la estro kaj kanti al li la verojn, postulu liajn Rajtojn kaj denuncu ĉiun ĉarlatanon kaj devigas lin reakcepti maldungitajn laboristojn.

Kaj ili faras tion sole, kaj ili povas helpi la ceterajn el ni.

Dankon al la sindonemaj homoj, kiuj donis sian tempon, ne direkti ilin sed instrui ilin en emancipa aŭtonomio.

Venku sindikatajn elektojn, anekdoto. LA RIDETO, DIGNO.

Mi verŝajne ne devus esti la plej bona persono por skribi ĉi tiujn kantotekstojn, sed neniu alia faros.

Iuj nevideblaj situacioj meritas esti konataj, pravigita kaj ne forgesita.

MULTAN DANKON!!!

 

Membro de la Vallès Oriental sindikato