Artikolo de Josep Garcia, Sekretario de Trejnado de CGT Katalunio
Ni sekvas kun intereso la debaton, kiu okazas de kelka tempo, precipe ĉi tie en la urbo Barcelono, ĉirkaŭ najbara sindikatismo. Ni interesiĝas, tiom, ke estas klare, ke ekzistas aktivulaj sektoroj, sektoroj de sociaj movadoj, kiuj sentas la bezonon meti la amplekson de salajra ekspluato en sian tagordon, kaj generi teritoriigitajn retojn de solidareco kaj reciproka subteno por defendi laborrajtojn per rekta agado.
Ĉi tio ŝajnas grava al ni, ĉar ni scias, ke estas multaj homoj, kiuj longe loĝas kun la dorso en la mondo de pagita laboro., dum generado de diskurso de malakcepto kiu malhelpis ilin koncepti ĉi tion ankaŭ kiel batalkampon (same kiel ni konceptas kiel tiajn aliajn spacojn de nia ĉiutaga vivo), kaj ĉi tio malgraŭ devi gajni la karoboj, kiel la plej multaj, lasante sin esti ekspluatata en la kapitalisma merkato.
Mi kredas, ke ni ĉiuj ĉi tie devis pasigi multajn horojn de nia vivo en niaj kvartaloj aŭ vilaĝoj konstruante spacojn de aŭtonomio kun multaj aliaj homoj., projektoj pri memmastrumado, ktp. Por kelkaj el ni, ke ni atingis sindikatismon de militeco ĝis sociaj movadoj, ĉiam estis malfacile kompreni, ke estis hiperaktivaj kolegoj en milo translokiĝintaj sen laboro, sed tio, Tamen, ili estas tute nuligitaj post kiam ili transpasas la pordon de la laborcentro. Lasu ilin iĝi tie tio, kion ni nomas "Padefo" (alivorte tio estas, "Faka Paŝo"). Kvazaŭ laboro ne estus parto de vivo, kvazaŭ laboro (kio, ni jam scias, ĝi estas spaco de fremdiĝo) ĝi ankaŭ ne estis ŝlosila determinanto de niaj ŝancoj realigi nin mem, individue kaj kolektive.
Companys, kunuloj,
