Josep Garciaren artikulua, CGT Kataluniako Prestakuntza Idazkaria
Interes handiz jarraitzen dugu azkenaldian gertatzen ari den eztabaida guztia, batez ere hemen Bartzelona hirian, auzoko sindikalismoaren inguruan. Interesatzen zaigu, sektore aktibistak daudela argi dagoen neurrian, gizarte mugimenduen sektoreak, soldatapeko esplotazio eremua borroka agendan jartzeko beharra sentitzen dutenak, eta elkartasun eta elkarrekiko laguntza sare territorializatuak sortzea zuzeneko ekintzaren bidez lan eskubideak defendatzeko.
Hau garrantzitsua iruditzen zaigu, badakigulako jende asko dagoela soldatapeko lan munduan luzaroan bizkarrean bizi izan direnak, gaitzespen diskurtso bat sortuz, hori gudu-zelai gisa pentsatzea eragozten zien (gure eguneroko bizitzako beste espazio batzuk halakotzat hartzen ditugun bezala), eta hau karobiak irabazi behar izan arren, gehienek bezala, merkatu kapitalistan bere burua ustiatzen utziz.
Uste dut hemen guztiok gure auzo edo herrietan bizitzako ordu asko eman behar ditugula beste pertsona askorekin autonomia espazioak eraikitzen, autogestio proiektuak, etab. Gutako batzuentzat, mugimendu sozialetako militantziatik sindikalismora heldu garela, beti izan da ulertzea lanetik kanpo mila mugimendutan hiperaktibo zeuden lankideak zeudela, baina zer, horren ordez, erabat bertan behera geratu ziren lan zentroko atea gurutzatu ostean. "Padefo" deitzen dugun horretan hor bihurtzen direla (alegia, "Arazoak pasatzea"). Lana bizitzaren parte ez balitz bezala, lana balitz bezala (zer, dagoeneko badakigu, alienazio espazioa da) ez zen geure buruaz jabetzeko ditugun aukeren funtsezko erabakigarria ere izan, indibidualki eta kolektiboki.
Companys, bazkideak,
