Статија од Хосеп Гарсија, Секретар за обука на CGT Каталонија
Со интерес ја следиме целата дебата што се води во последно време, особено овде во градот Барселона, околу маалскиот синдикализам. Ние сме заинтересирани, до степен до кој е јасно дека има активистички сектори, сектори на општествени движења, кои чувствуваат потреба полето на платена експлоатација да го стават на својата агенда на борба, и генерираат територијализирани мрежи на солидарност и взаемна поддршка за одбрана на работничките права преку директна акција.
Ова ни изгледа важно, затоа што знаеме дека има многу луѓе кои долго време живеат на грб во светот на платената работа, притоа генерирајќи дискурс на отфрлање што ги спречи да го сфатат ова како бојно поле (исто како што ги замислуваме другите простори во нашето секојдневие како такви), и ова и покрај тоа што мора да ги заработи рогачите, како и повеќето, дозволувајќи да бидат експлоатирани на капиталистичкиот пазар.
Мислам дека сите ние овде мора да сме поминале многу часови од животот во нашите населби или градови градејќи простори на автономија со многу други луѓе, проекти за самоуправување, итн. За некои од нас, дека до синдикализам стигнавме од милитантност во општествените движења, Отсекогаш било тешко да се разбере дека имало колеги кои биле хиперактивни во илјада потези надвор од работа, но што, наместо тоа, биле целосно откажани откако ја преминале вратата од работниот центар. Дека тие стануваат таму во она што го нарекуваме „Падефо“ (тоа е да се каже, „Поминување на неволја“). Како работата да не е дел од животот, како работата (што, ха хо знаеме, тоа е простор на отуѓување) не беше исто така клучна одредница за нашите можности да се реализираме, индивидуално и колективно.
